دبریدمان برای درمان زخم دیابتی باید با دقت بسیار بالایی انجام شود که حتی کمتر از یک میلیمتر هم سبب افزایش سطح زخم نشود.

هم چنین باید به مقدار کافی دبرید انجام شود که بافت مرده و عفونی روی سطح زخم باقی نماند که این امر نیز سبب به تأخیر افتادن روند درمان و هم چنین وسعت یافتن میزان زخم می شود.

دبریدمان بیش از حد باعث از دست دادن نسوج سالم می شود که بازگشت آن نسوج سالم مدت ها طول می کشد، پس این کار با دقت و حساسیت بالایی انجام می شود.

اهداف دبریدمان زخم

این کار 4هدف را دنبال می کند:

• دور نمودن نسوج نکروز
• کنترل عفونت
• حفظ رطوبت مناسب زخم
• تهویه ی زخم

درکنار خارج کردن نسوج نکروزه استفاده از ترکیبات نقره و آنتی بیوتیک های موضعی و پانسمان های نوین بسیار ضرورت می یابد که این اقدامات سبب به تأخیر افتادن رشد میکروب ها و کم شدن ترشحات چرکی و جذب کردن ترشحات مضری که باعث به تأخیر افتادن رشد سلولهاست می شوند و محیط مناسب با حفظ رطوبت کافی برای زخم را فراهم می آورند، اما مانعی در جهت ایجاد بافت پرکننده ی زخم به حساب می آیند که این مهم توسط پزشکان و کارشناسان متخصص زخم  کنترل می شود و بدین صورت تا زمانی که زخم بیمار دچار عفونت و ترشحات چرکی است و شدیدا نیاز به کنترل و برطرف شدن عفونت دارد پانسمان های خاصی به این هدف برای بستن زخم استفاده می شود و پس از این مرحله از روش های دیگری برای پانسمان زخم استفاده میکنند .

حتی بستن زخم یا به عبارت دیگر پانسمان نمودن نیاز به فرد متخصص دارد زیرا پانسمانی با حفظ رطوبت کافی برای ترمیم زخم حاوی آنتی بیوتیک و جاذب ترشحات مضر بودن و تهویه ی زخم از مهم ترین ویژگی های پانسمان صحیح و حرفه ای می باشد.

تهویه ی زخم از اساسی ترین اقداماتی است که در روند بهبودی زخم به آن تأکید می شود چرا که بدون تهویه ی زخم محیط مناسبی برای رشد میکروب های بی هوازی به وجود می آید که کنترل این نوع عفونت بسیار مشکل می باشد هم چنین دفعات تعویض پانسمان نیز از اهمیت بالایی برخوردار می باشد ، که بسته به تشخیص پزشک متخصص زخم، زمانبندی و مشخص می شود.